اشتراک معنایی «عَمَد» و «أمد» در اشتقاق کبیر

خُب، اگر این احتمال باشد، شاید به ذهن بیاید که باید یک رابطه‌ای باشد. حتی «عمد» به یک نحوی با زمان و امتداد ربط دارد. ستون، یک نحو امتداد را می‌رساند. خُب، اگر این‌طور باشد، هر دو یکی باشند. جلوتر می‌رویم. اگر «ع» در «عمد» را برداریم، الف در «امد» را بردایم، تهش «مد» می‌ماند. «مد» به‌معنای کشش است. اشتقاق کبیر همین است؛ «مد» و «ممدود»، «فِي عَمَدٖ مُّمَدَّدَةِ». «ممدد» دو حرفی شد. «مد» خودش کشیده است؛ دوام است. «عمد» و «امد» می‌تواند در اصل امتداد، با هم شریک باشد. فقط تفاوتش به همزه و عین است.