پذیرش تعدد قرائات در بین اهل سنت معاصر

 

شاگرد: وجه این‌که اهل‌سنت بخواهند به وجوه مختلفی مانند تهمت زدن و… تعدد قرائات را قبول نکنند،… .

استاد: اصلاً چنین چیزی ندارند. جالب این است از اول کار تا الآن که ده‌ها پایان نامه از دانشگاه‌های سعودی، اردن و لیبی و تونس در می‌آید را ببینید. تمام آن‌ها مدافع تعدد قرائات هستند. حتی از متاخرین آن‌ها مانند زرقانی در مناهل العرفان آوردم که گفت قبلاً برای من تواتر عشر ثابت نبود. اما وقتی اطلاعاتم وسیع شد دیدم که عشر متواتر است. یعنی می‌گوید وقتی اطلاعات من وسیع شد، تازه فهمیدم حرف شهید اول در ذکری درست است. آن هم در کتاب ذکری الشیعه. نه کتابی که برای اهل‌سنت است. شهید اول ذکری الشیعه را می‌نویسند و بعد در آن می‌گویند «یجوز القرائات العشر لثبوت تواتر العشر». این فقیه بزرگی است که ابن جزری می‌گوید «امامٌ فی الفقه و النحو و القرائه»، همین‌طوری حرف می‌زند؟! معلوم می‌شود که ما نمی‌دانیم. چرا وقتی به این فضا می‌رسیم حاضر نیستیم که اعتراف کنیم کسی که از روی فهم و قاطعیت حرف می‌زند یک چیزهایی می‌داند که ما نمی‌دانیم. صبر کنیم، دنبالش برویم. بینی و بین الله وقتی من کتب مضمنات قرائات را می‌بینم، بهت زده می‌شوم. چقدر منظم بودند! مگر کسی که کلاس اقراء می‌رود می‌بیند که همه چیز روی هوا است؟؟ اصلاً به این صورت نبوده. خیلی با نظم و حساب است.

اما نسبت به تعدد، در فدکیه صفحه‌ای هست به نام «كتب مفردات قراء در الذريعة». در این صفحه نگاه کنید و ببینید در الذریعه مرحوم شیخ آقابزرگ چقدر از کتب شیعه آورده‌اند که مربوط به مفردات است، قرائات است. نسبت به ابان بن تغلب هست که «لأبان قراءة مفردة مشهورة عند القراء[1]». نجاشی این را می‌گوید. در کتابی به این مشهوری این را می‌گوید. می‌گوید «کان له قراءه مفردة مشهوره». قرائت مفرده به چه معنا است؟ یعنی مختار داشت. امام در قرائت بود. 

[1]الذريعةإلى‏تصانيف‏الشيعة، ج ۱۷، ص: ۵۷؛ نقلا من النجاشی.