شواهد مقومیت سماع در قرآن

 

شاگرد:...

استاد: بله، نکته خیلی مهمی است. این کاشف از این است که اصلاً رسم مذکّر آیات است. «بَلْ هُوَ آياتٌ بَيِّناتٌ في‏ صُدُورِ الَّذينَ أُوتُوا الْعِلْم‏[1]»، خب ما می‌دانیم در روایات مفصلی که هست «اوتوا العلم» چه کسانی هستند؟ معصومین علیهم‌السلام هستند. شاخصش آن‌ها هستند. اما در مرتبه نازله قرآن کریم و نازله این تطبیق، مانعی ندارد…؛ ظاهراً در کافی شریف بود؛ حاج آقا چقدر این روایت را می‌خواندند! «من حفظ القرآن فکانما ادرجت النبوه بین جنبیه ولکنه لایوحی الیه[2]». این شوخی است؟! آیات بینات این است. قرآن این است. «آياتٌ بَيِّناتٌ في‏ صُدُورِ الَّذينَ أُوتُوا الْعِلْم‏»؛ که علم، قرآن کریم است. هر مرتبه‌ای از قرآن دارد، اوتوا العلم صدق می‌کند. خب رده عالی آن، نهایتش است که عصمت مطلق است و برای معصومین علیه‌السلام است. بنابراین قرآن این است. «أَنَاجِيلُهُمْ فِي صُدُورِهِم‏». «يا أَيُّهَا الْمُدَّثِّر قُمْ فَأَنْذِر[3]»؛ ذیل همین‌جا بود که خدای متعال می‌فرمایند کتابی به تو می‌دهم که «لایغسله الماء». کتابت را می‌توان با آب شست. اما چون کتاب شما در صدور است و قوامش به حفظ است، لایغسله الماء؛ نمی‌شود آن را با آب شست. حالا کسی بخواند «عدوا و حربا»! کجا حرف او می ماسد؟! این جور نیست.علی ای حال در فضای بحث خیلی باید دقت کرد؛ و این‌که در کتاب تخصصی بگوییم اگر ما هم باشیم و سر و برها را برداریم، ما هم اختلاف می‌کنیم. کجا در «ملک» اختلاف می‌کنیم؟! 

[1]العنکبوت۴۹

[2] الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏۲، ص: ۶۰۴؛ … مَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ فَكَأَنَّمَا أُدْرِجَتِ النُّبُوَّةُ بَيْنَ جَنْبَيْهِ وَ لَكِنَّهُ لَا يُوحَى إِلَيْه‏.. .

[3]المدثر ١و٢