بستر پیوسته تموج پایه هر عالم

شاگرد: یعنی همان غیر متجزی است؟

استاد: بله، ریخت و هندسه آن، متصل است، نه منفصل. لذا الف-یک است، نه الف-صفر. در جلسه قبل گفتم که الف-صفر، شماراها بودند. حتی اعداد گویا هم الف-صفر بودند. الف-صفر یعنی با مجموعه اعداد طبیعی - یک و دو و سه و … - که با آن‌ها می‌شماریم، تناظر یک به یک تشکیل می‌دهند؛ کاملاً شمارا بودند. این الف-صفر بود؛ یعنی اول توان بی‌نهایت. مجموعه اعداد گویا با این‌که فشرده بود، اما شمارا بود. یعنی توان بی‌نهایتی آن بیشتر از مجموعه اعداد طبیعی نبود و تناظر یک به یک داشتند با برهانی که عرض کردم در قرن بیستم ثابت شده و یکی از گُل‌های خیلی خوب فضای ریاضیات در قرن بیستم است. اما وقتی در آن بستر برویم آنجا دیگر سر و کار ما با گسستگی نیست. لذا در تموج اگر بخواهید هر طول موجی را بشکنید، دیگر آن نیست. طول موج، برای آن عالم یک چیز نشکن است و نمی‌شود بگوییم نصف این موج. اما وقتی به بستر آن طول موج بروید، آنجا دیگر می‌توانید بشکنید. یعنی بستر، الف-یک است یعنی ریختش ریخت پیوستگی است. پس این معلوم باشد که من تنظیر کردم؛ حتی اگر زیر اتم برویم در نظریه همه چیز، نظریه رشته (String) و امثال آن‌ها، باز با آن تموج پایه منافاتی ندارد و یکی است که برای همین عالم ما است. اما اگر به آخرین جزء لایتجزای عالم خودمان برویم و به آن آخرین تموج خودمان برسیم، اگر آن طول موج را بشکنیم، دیگر این عالم ما محو می‌شود؛ هیچی نداریم و کلاً محو می‌شود؛ زمان و مکانش محو می‌شود. بله، وقتی آن را شکستیم، به یک عالم مادون می‌رسیم که مانعی ندارد آنجا یک تموج کوچکتر با طول موج ریزتر داشته باشیم.