علم غیب؛ نسبی یا مطلق؟

شاگرد: آیا  غیب نسبی نیست؟

استاد: حتماً غیب نسبی است. «تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ[1]».

شاگرد: آن چه که برای نبی یا امام  روشن است، برای او دیگر غیب نیست و برای دیگران غیب است. اگر به این صورت باشد حتی آدم‌های عادی چیزهایی را می‌دانند وعلم آن را دارند،برای او غیب نیست ولی برای دیگران غیب است. حتی آدم‌هایی که مسلمان نیستند. خب دراین‌صورت چطور می‌توان غیب را تفسیر کنیم درحالی‌که  گفته شده که کسی غیب نمی‌داند مگر خدا؟

[1] البقره ۲۵۳