کلام ابن تیمیه

 خوب دقت كنيد؛ می گويد: خبر واحد است كه صحيح هم نيست! جالب تر از اين، سخن ابن تيميه در منهاج السنة است، می گويد: امّا اين دعای پيامبر «اللهم وال من والاه ...»به اتفاق اهل معرفت به حديث، دروغ است!

 الوجه الخامس أن هذا اللفظ وهو قوله اللهم وال من والاه وعاد من عاداه وانصر من نصره واخذل من خذله كذب باتفاق أهل المعرفة بالحديث[1]

 او می گويد:جمله «من كنت مولاه فعلی مولاه»محل اختلاف است، و بخاری و عده‌ای ديگر ضعيف دانسته و بعضی حسن دانسته‌اند، و ابن حزم گفته: «من كنت مولاه»اصلاً صحیح نیست و از طریق راویان قابل اعتماد به ما نرسیده است.

لكن حديث الموالاة قد رواه الترمذی وأحمد والترمذی فی مسنده عن النبی صلى الله عليه وسلم انه قال: من كنت مولاه فعلى مولاه وأما الزيادة وهی قوله: اللهم وال من والاه وعاد من عاداه الخ فلا ريب انه كذب ....

و أما قوله من كنت مولاه فعلی مولاه فليس هو فی الصحاح لكن هو مما رواه العلماء وتنازع الناس فی صحته فنقل عن البخاری وإبراهيم الحربی وطائفة من أهل العلم بالحديث انهم طعنوا فيه وضعفوه ونقل عن احمد بن حنبل انه حسنه كما حسنه الترمذی وقد صنف أبو العباس بن عقدة مصنفا فی جميع طرقه

وقال ابن حزم  : الذی صح من فضائل علی فهو قول النبی صلى الله عليه وسلم: " «أنت منی بمنزلة هارون من موسى إلا أنه لا نبی بعدي» "  ، وقوله: " «لأعطين الراية غدا رجلا يحب الله ورسوله، ويحبه الله ورسوله» "  وهذه صفة واجبة لكل مسلم ومؤمن وفاضل ، وعهده صلى الله عليه وسلم  أن عليا " «لا يحبه إلا مؤمن، ولا يبغضه إلا منافق» " ، وقد صح مثل هذا فی الأنصار أنهم " «لا يبغضهم من يؤمن بالله، واليوم الآخر».

وأما من كنت مولاه فعلى مولاه فلا يصح من طريق الثقات أصلا[2]!

اكنون ای منصفين، با دقت، پروژه مخفي‌سازی غدير را توسط فحول ميدان حديث، دنبال كنيد:

 اصلاً چه کسی  گفته غديری بوده است؟ يك خبر واحد ضعيف كه امثال بخاری، آن را تضعيف كنند چه ارزشی دارد؟ آيا بيش از يك افسانه است؟

سرّ تدوین کتب «صحاح»

ببينيد چگونه امثال ابن تيميه با خوشحالی تمام،این را مانند حلوا در دهان خود می گردانند كه حديث غدير در كتب صحاح نيامده است! اساساً كتب صحاح برای همين تدوين شده است كه هر چه در آن نيامده و كسی حرفش را زد، فوراً دهنش را ببندند!

[1] او در رد کلام علامه مبنی بر استدلال به آیه ی اکمال دین به وجوه مختلفی تمسک می کند که عبارت بالا وجه پنجم از آن هاست.( منهاج السنة النبوية لابن تيمية،ج ۷، ص ۵۵ ؛المکتبه الشامله الحدیثه)

[2]  منهاج السنة النبوية ،ج ٧، صفحة ۳۱۹-٣٢١