اجزاء اعمال سابقه

 شارع مقدس دارد نظام متشرعه را سامان می‎دهد و می‎خواهد امور دینی متشرعه جلو برود، امور دینی می‎خواهید جلو برود محورش چیست؟ محورش رفتار است، نه در دل افراد. پس مانعی ندارد که در فضای فقه برای نظمِ شریعت و بقای شریعت در بستر اجتماع، شارع مقدس رفتار را  برای فقه موضوع قرار بدهد ولو معلوم است هر رفتاری پشتوانه‎ای دارد، خب لازمه این چیست؟ لازمه این خیلی مهم است، لازمه‎اش این است که وقتی به حسب ظاهر ما طبق دستور خود شارع جلو رفتیم، لج نکردیم، وقتی چیزهایی واقعیاتش بعدا کشف خلاف می‎شود، خود شارع می‎آید متکفل می‎شود، یک موارد خاصه‎ای را تدارک می‎کند و در بقیه هم حکم به مضیّ امر می‎کند، نمازها درست است، اموری که جلو رفته صحیح است؛ این خیلی مهم است برای این که نماز برقرار بماند و الا مدام بخواهد به متشرعه بگوید برگردید تا فهمیدی عادل نبود قضا کن، تا فهمیدی مفتی فلان شرط را نداشت اعاده کن، این که دیگر آن سهولت ملة نمی‎ماند «بعثتُ علی الشریعة السمحة»^[1] سماحت شریعت باقی نمی‎ماند[2]. 

[1] عدة من أصحابنا عن سهل بن زياد عن جعفر بن محمد الأشعري عن ابن القداح عن أبي عبد الله ع قال: جاءت امرأة عثمان بن مظعون إلى النبي ص فقالت يا رسول الله إن عثمان يصوم النهار و يقوم الليل فخرج رسول الله ص مغضبا يحمل نعليه حتى جاء إلى عثمان فوجده يصلي فانصرف عثمان حين رأى رسول الله ص فقال له يا عثمان لم يرسلني الله تعالى بالرهبانية و لكن بعثني بالحنيفية السهلة السمحة أصوم و أصلي و ألمس أهلي فمن أحب فطرتي فليستن بسنتي و من سنتي النكاح‏( الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏۵؛ ص۴۹۴)

[2] در این زمینه به دو مقاله با عنوان‌های «اصاله المضیّ» و «قواعد روشی شارع در قانون گذاری » مراجعه فرمایید.