غایت خلقت؛ بقا به معبود و فنا در وجود

جمع بین این دو روایت که ظاهراً متناقض به نظر می‌رسد، که می‌فرماید: «خُلِقْتُم لِلْبَقاءِ لا لِلْفَناءِ؛ برای بقا آفریده شده‌اید، نه برای فنا»[1] و اینکه می‌فرماید: «خُلِقْتُمْ لِلفَناءِ لا لِلْبَقاءِ؛ برای فنا آفریده شده‌اید، نه برای بقا» این است که شما برای بقا به معبود و فنا در وجود، آفریده شده‌اید.

کتاب در محضر بهجت، ٢، ص۳۶۰ 

بنده این دو عبارت را در روایت دیده یا شنیده‌ام:

١. «خُلِقْتُمْ لِلْبَقاءِ لا لِلْفَناءِ؛ شما برای بقا و جاودانگی آفریده شده‌اید، نه برای فنا و نابودی»؛

٢. «خُلِقْتُمْ لِلْفَناءِ لا لِلْبَقاءِ؛ شما برای فنا و نابودی آفریده شده‌اید، نه برای بقا و جاودانی».

یعنی اگر تنها بدن باشد فانی می‌شود، ولی روح باقی است و با اعدامِ شخص، معدوم نمی‌گردد. وقتی جسم ضعیف باشد، آرامشی برای روح باقی نمی‌گذارد، و بالعکس.

کتاب در محضر بهجت٢، ص۸۵

[1] غررالحکم، ص۱۳۳ و ۱۴۰؛ بحارالانوار، ج۶، ص۲۴۹؛ ج۵۸، ص۷۸